НЕОКОНФУЦИЙЧИЛИК (нео… ва конфуцийчилик) — Сун династияси ҳукмронлиги даврида (10—13-а. лар) Хитой фалсафасида пайдо бўлган оқимлардан бири. Илк конфуцийчиликдан, асосан, унинг ахлоқийсиёсий ғоясидан фарқли ўлароқ, Неоконфуцийчиликда онтология, натурфалсафа ва космогония масалалари муайян ўрин эгаллайди. Неоконфуцийчилик вакиллари янги ғоя ва тушунчаларни, хусусан, или (бурч ва қонун) син-мин (табиат ва такдир) каби тушунчаларни ишлаб чикдилар. 10—11-а. да яшаб, ижод этган Сун-фу, Ху-Юан ва Ши Цзе Неоконфуцийчилик асосчилари ҳисобланади. Неоконфуцийчиликда 6 та асосий концепция — буюк чегара, принцип (ли-қонун), моддий куч, инсон табиати, нарсалар табиатини англаш, инсонпар-варлик муҳим ўрин тутади. Н. Мин династияси даврида (1368—1644) янада ривожланди, унга оид китоблар нашр қилинди. Неоконфуцийчилик 20-а. нинг 30-й. ларидаЧэн-Чжу мактаби ғоялари Фэн Юлан фал-сафий карашларининг шаклланишида асосий манба бўлди. Н. Япония, Корея ва Вьетнамда ҳам катта таъсирга эга бўлган. Неоконфуцийчилик 1949 й. да ХХР барпо этилгач, барҳам топди.