ПИАНИНО (итал. pianino — кичик фортепиано) — торли урма-клавишли мусиқа чолғуси, фортепиано тури. Роялдан торлари, декаси (резонанс тах-таси) ва механикасининг вертикал жойлашганлиги, товуши унча кучли ва ранг-баранг бўлмаганлиги билан фаркла-нади. Пианинонинг замонавий тури Амери-када Ж. И. Хокинс (1800), Австрияда М. Мюллер (1801), Англияда Т. Лауд (1802) яратган намуналари асосида юзага келган. 19-а. ўрталарида Пианино ҳозирги шакли ва конструкцияси (чўян рама, устма-уст кесишиб тортилган торлар, пастки ва юқориги демпферли механика, 7 октавали диапазон)га эга бўлди. Бундай Пианинолар, асосан, хона (кабинет) ижросига мўлжалланган. Баъзан концерт (7’/4 октавали) Пианино лари ҳам учрайди.